Her haftasonu icimi bir sikinti basar senelerden beri… Sanki her haftasonu hayatin benden beklentilerini hatirlar, yaslanma hizimi özellikle haftasonu performanslarimin yil ortalamalarindan hesaplarim…
Bu anlamda son bikac senedir bir genclesme sürecine girdigimi gözlemliyorum. Performansim yükseldikce sanki zamani durdurabiliyormusum gibi geliyor… Tabii bu durumdan zorlanan kisiler de yok degil.. Mesela sevgilim.. Hizima ayak uyduramamaktan sikayet eder durur.. Öte yandan bensiz gecirdigi haftasonlarinda da gecelere akmaya devam eder ama, o ayri.. Bizimkinde gerekce hep ayni… O hafta benim yüzümden cikmiyorsa, mutlaka baskalari yüzünden cikiyordur.. Sürekli bir kurban modunda yani… 🙂 Ilk zamanlar beni kafaladigini düsünür, sinirlenirdim.. Artik onun bu halini sevimli buluyorum… Sanirim ikimiz de ayni sendromdan muzdaribiz, ama sevgilim bunu kabullenmek istemiyor… Bence bir sakincasi yok… Yeter ki beraber oldugumuz haftasonlarinda performansimiz yüksek olsun…
Party all the night istiyorum.. Özellikle haftasonlari...
Ama bende olayin bir baska boyutu daha var.. Haftasonlarina yalniz akamiyorum.. Illa yanimda bir (mümkünse birkac) kisi olacak.. Hep beraber sapitacagiz… Tabii yasadigim hayat itibariyle mümkünati olan bir durum degil bu… Cünkü yurtdisinda yasayan bir Istanbul’lu olarak sürekli bir iliski kuramama durumunu yasamaktayim… Yani gavurlarla frekans uyusmazligi sorunum var anlayacaginiz… N’apsam düzeltemiyorum… Eh, elalem de salak degil ya… Onlar da benimle takilmak istemiyorlar…
Gecen gün konusu acildi… Bahsettigim gavurlardan biri, kendime bir ev arkadasi bulmam gerektigini söyledi… Kendisi öyle entegre olmus buralara… Ama kardesim, diyelim ki kendime bir ev arkadasi buldum… Ben pimpirikliyimdir… Yani vatandas ortaligi dagitsa, onu birak eve ayakkabisi ile girse kafayi siyiririm, hayatim zehir olur… Dolayisiyla ev arkadasi olayi bana uymuyor… Tek ev arkadasim sevgilim olabilir, ama onun da bu diyarlara gelmeye niyeti yok nitekim… Offf, of!
Nasil olacak peki benim haftasonu sendromu meselem.. Yani her haftasonu Istanbul’a ucmam teknik ve ekonomik olarak mümkün degil…
Ama ben caresini buldum… Istanbul’da olmadigim her haftasonunu paso uyuyarak geciriyorum.. Mümkünse günde 20 saat uyuyorum… Uyuyamazsam da koyuyorum bir ikinci dünya savasi filmi onu seyrederken siziyorummm.. Horrrrr…
Bu görüntüler bende valium etkisi yaratiyor nedense...
Bu durumun bana somut bir faydasi var mi peki… Evet, elbette… Ilki karaciger transaminaz degerlerim normallesiyor, ikincisi acaip masrafsiz bir hayat yasiyorum, ücüncüsü sapitamadigim her haftasonu pilim doluyor. Duracell tavsani modunda ucuyorum sonra Istanbul’a.. 🙂 Böylece yasayip gidiyorum bir süredir yani… Hayat devam ediyor, akiyor, akiyor, akiyooooor…
Meshur Duracell tavsani, yani ben...